Trwają Olsztyńskie Spotkania Teatralne

CZERWONA TRAWA
inspirowane powieścią Borisa Viana

Katarzyna Chmielewska: Po przeczytaniu jakiejkolwiek książki Borisa Viana, rzeczywistość nie jest już taka sama. Jego surrealistyczna wizja jest tak pociągająca i otwierająca, że chciałoby się w niej przebywać i trwać, pomimo goryczy i bliżej nieokreślonego smutku.

— Najnowsze taneczne dziecko Teatru opowiada o relacjach damsko - męskich. Wydawać by się mogło, że są one mocno skomplikowane, że trudno zrozumieć kobiety i mężczyzn, że między płciami zachodzą subtelne niuanse, które utrudniają zrozumienie zaangażowanych stron. Okazuje się, że relacje te są niezwykle proste, a wręcz łatwo przewidywalne, gyż gra między kochankami jest zawsze taka sama zdeterminowana przez biologizm.

Zaczyna się niewinnie. Ot, zwykła dyskoteka (...). Na podświet-lonym parkiecie prowadzą taneczny flirt dwie pary. Tańczą, uśmiechają się do siebie, patrzą na siebie tak, że wiadomo do czego każdy ich krok zmierza. Udało się! Mężczyźni rzucili urokliwą przynętę, a kobiety ją połknęły wraz z lubieżnie konsumowanymi w międzyczasie czereśniami (...). Między parami ogarniętymi miłosną chemią, porusza się jeszcze jedna osoba - młoda dziewczyna, obrośnięty meszkiem podlotek. Jej ruch jest chaotyczny, koślawy, śmieszny. Nie pasuje do towarzystwa wzajemnej adoracji (...). Między graczami zaiskrzyło (...). Zaczyna się walka (...).

27.03. (sobota), godz. 20.00 - Duża Scena, Cena biletu : 90 zł/80 zł

Eugène Ionesco
KRÓL UMIERA, CZYLI CEREMONIE

„Królu umrzesz pod koniec tego spektaklu”. To - zdawałoby się stoickie zdanie ze sztuki Ionesco dotyczy każdego z nas. Banał? Frazes? Owszem, póki mnie osobiście nie dotyczy. Póki nie o mnie mowa. A nawet wtedy, gdy przyjmiemy do wiadomości, że to ja, że to po mnie, trudno stanąć twarzą w twarz. Uciekamy się do masek i ceremonii.

Spektakl w Starym Teatrze to pochwała bogactwa i namiętności życia, a także obraz śmierci w jej wzniosłym i wyzwalającym wymiarze - mówi reżyser. Jest to także spektakl o Starym Teatrze i odchodzeniu jego legendy pod nieuchronnym naporem nowych czasów. Wszystko to razem traktowane śmiertelnie serio, wywoła zapewne salwy śmiechu.

— Piotr Cieplak robi wszystko, aby analogie między starym królestwem a „starą” ekipą Starego Teatru nie budziły wątpliwości /.../. Zasłużeni artyści krakowskiej sceny pół żartem, pół serio wplatają w tekst sztuki fragmenty swoich ról z legendarnych spektakli w reżyserii Konrada Swinarskiego /.../. Siła tego teatralnego seansu tkwi wyłącznie w aktorskiej kreacji /.../. To, jak mierzy się ze śmiercią na scenie Jerzy Trela, godne jest legendy Starego Teatru. Dwie Królowe, perfekcyjnie skontrastowane Anna Dymna i Anna Polony, to kwintesencja stylu i scenicznej klasy. I jeszcze Dorota Segda jako pokojówka Julia, balansująca między błaznem, wiernym sługą a kochającym bezwarunkowo dzieckiem. Wielka rola.