Boo Boo Davis

Urodził się i wychował w miejscowości Drew w stanie Missisipi - w samym sercu Delty, czyli krainy, która pod koniec XIX i w pierwszej połowie XX wieku stała bawełną. To właśnie podczas pracy na polu wyrobił sobie Boo Boo silny głos będący dzisiaj jego znakiem firmowym, którym rozgrzał do czerwoności niejeden głośnik... a podobno kilka nawet zepsuł! Ponieważ praca na polu wymagała dużej ilości rąk do pracy - również dziecięcych - Boo Boo nie miał okazji chodzić do szkoły, i z tego powodu nigdy nie nauczył się czytać ani pisać.   

 

Muzyka była tradycyjnym zajęciem w rodzinie Boo Boo: jego ojciec, choć żył z bawełny, potrafił grać na kilku instrumentach. W rodzinnym domu Boo Boo częstymi gośćmi byli John Lee Hooker, Elmore James i Robert Pete Williams, z którymi często muzykował jego ojciec. Stała obecność muzyki w domu skłoniła Boo Boo do grania na harmonijce i śpiewania w kościele już w wieku pięciu lat. Jako trzynastolatek grał też na gitarze, a po kolejnych pięciu latach występował z ojcem i starszymi braćmi jako The Lard Can Band.   

 

Na początku lat 60. Boo Boo przeprowadził się z Delty bardziej na północ, do St. Louis, gdzie wrósł w lokalną muzyczną scenę. Jednak pomimo tej przeprowadzki, jego muzyka do dziś pozostaje w swym duchu i atmosferze dogłębnie "południowa", nierozerwalnie związana z Deltą Missisipi.   

 

Do Europy przyjechał po raz pierwszy w kwietniu 2000 roku i od tego czasu bywa na Starym Kontynencie co najmniej dwa razy w roku. Ma na koncie siedem płyt (wydanych przez Black and Tan Records), wszystkie bardzo dobrze przyjęte przez publiczność i krytyków. Ostatnia z nich ukazała się w listopadzie 2010 i jest zaytułowana "Undercover Blues". Zgromadzony na niej materiał jest bardzo różnorodny, a miejscami wręcz zaskakujący - zawiera m.in. jeden utwór utrzymany w stylu gospel i jeden o charakterze... kolędy. Nagrań dokonano w Szwajcarii, metodą analogową i przy użyciu vintage'owego sprzętu. Każdy z utworów zarejestrowano za pierwszym podejściem, do tego wszystkie na "setkę". Poprzednie płyty Boo Boo, to m.in. "Ain't Gotta Dime" z 2009 roku oraz wydana rok wcześniej "Name of the Game", o której opiniotwórczy amerykański magazyn bluesowy Living Blues napisał, że jest jak powiew świeżego powietrza. Płyta, choć studyjna, była nagrywana "na setkę", dzięki czemu zawarte na niej dźwięki są naładowane emocjami, a brzmienie jest bardzo spójne.